Podczas kataklizmu szczepienie na tężec jest podstawowe

"Nie chodzi o samo zranienie, ale o zabrudzoną ranę. Wiadomo, że na terenach popowodziowych ze względu na wilgoć jest zwykle rój bakterii. Zawsze tam, gdzie są kataklizmy, pojawiają się zagrożenia epidemiologiczne. Szczepienie przeciwko tężcowi jest podstawowym szczepieniem" - zaznaczyła Zabielska-Cieciuch, ekspertka Porozumienia Zielonogórskiego.

Lekarka podkreśliła, że szczepionki na tężec są dostępne w SOR-ach i w poradniach POZ także poza obszarami objętymi klęską żywiołową. "Pacjenci, którzy trafiają do szpitalnych izb przyjęć po wypadkach komunikacyjnych czy po urazach podczas prac w ogródkach, taką szczepionkę dostają" - powiedziała Zabielska-Cieciuch.

Szczepionkę podaje się jako zastrzyk domięśniowy. Może go zrobić lekarz, pielęgniarka, ratownik medyczny.

Specjalistka dodała, że szczepienia na tężec są w programie obowiązkowych szczepień, więc teoretycznie wszyscy powinni być zaszczepieni. Zastrzegła jednak, że wymagają one cyklicznych szczepień przypominających - co 10 lat. Zaznaczyła, że przyjmują je m.in. służby ratownicze, żołnierze biorący udział w ćwiczeniach na poligonie.

Lekarka podkreśliła, że w miejscach kataklizmów stosuje się także szczepienia przeciwko tzw. chorobom z brudu: durowi brzusznemu i WZW A.

Koordynacją szczepień na terenach dotkniętych przez powódź zajmuje się Główny Inspektorat Sanitarny.

Tężec jest chorobą układu nerwowego spowodowaną działaniem toksyny tężcowej (neurotoksyny) wytwarzanej przez laseczki tężca (z łac. Clostridium tetani). Bakterie występują powszechnie w glebie, kurzu, wodzie oraz przewodzie pokarmowym zwierząt. Wrotami zakażenia mogą być uszkodzenia ciała związane z przerwaniem ciągłości tkanek, w tym również drobne, prawie niewidoczne skaleczenia. Każde zranienie niesie ryzyko zakażenia bakteriami tężca, zwłaszcza gdy rana zostanie zanieczyszczona brudem, ziemią lub odchodami.

Objawy występują od 3 dni do 3 tygodni, średni czas to 8 dni. Jest to przede wszystkim uczucie rozbicia, bezsenność, bóle głowy, zdenerwowanie, pocenie, zaczerwienienie twarzy oraz skurcze mięśni prowadzące do szczękościsku, porażenia mimicznych mięśni twarzy oraz zaburzenia ciśnienia tętnicze krwi. Do powikłań zalicza się zapalenie płuc, krwiaki wewnątrzmięśniowe, złamania kręgów, zapalenie mięśnia sercowego, a w ostateczności zgon występujący u 30-50 na 100 chorych.

kno/ aba/ wus/